Mi ekkonsciis, kiom multe dependas de la homoj, kiujn ni konas, kaj kiom malmulte de homoj fremdaj. Same en filmoj: amasoj da kadavroj ne źenas nin, sed kiam estas vundita nia favorata heroo, tuj vekiźos niaj plej fortaj emocioj.

Mi ekkonsciis, ke či tiu mondo estas por mi fremdažo, rifuzas min kaj difektas miajn rilatojn. Źi estas mia kaj samtempe ne estas mia, mi volas źin akiri, por ke źi apartenu ankaů al mi, tial mi malvarmsange likvidas la spiritan mondon, kiu atakas min kaj kiu forprenas de mi mian mondon. Tiu mondo min rifuzis, faris el mi frenezulon kaj agnoskis min invalido. Tamen mi havas kapablojn, kiuj če aliaj cirkonstancoj kondukus min al gloro kaj ričeco. Mi scias inter alie prognozi la futuron kaj je distanco redoni al la homoj bonfarton kaj kontenton, liberigi la vojon al projektoj kaj likvidi la nigran magion.

Mia persona memoro komenciźas sur la planedo Era, kie mi kiel hundo aů lupo petis pri enkarniźo al homo. La dioj plenumis mian peton kun rimarkigo, ke tio alportos al mi nenian feličon. Poste mi estis proksimume 700 jarojn en enkarniźo en duonmateria korpo, sed ne estas certe, ke tiea jaro estas same longa kiel či tie.

Ahriel min poste invitis al kristana misio kaj Adoniesis min akceptis. La elektoprocedon de la misio mi memoras, ne čiu estis akceptita, temis pri prestiźa afero. La virinoj sur la planedo Era estas aljuźataj iel „ex offo“ kaj mi tian edzinon rifuzis dirante, ke mi ne scias, kion fari kun ši. Seksumadon oni tie ne konas. La edzinoj de la ceteraj elektitoj ankaů estis flugontaj, sed oni malfruigis ilin, kaj ili poste ne sukcesis veni źustatempe al la starta fenestro al Nibiro. La societo estis elita, kun mi neniu babilis, čar mi estis primitivulo, kaj kun Judaso neniu babilis, čar li estis krimulo. La vojaźo tra la kosmo daůris tre longe. Post alflugo al la Tero neniu sciis, kion fari, neniu konatigis nin kun plano kaj la misianoj ricevadis sole taktikajn personajn taskojn. Kiam nenio okazis dum cent kvindek jaroj, la misio konsideris, ke źi estis perfidita, postulis informojn kaj ribelis. Adoniesis devis šanźi planon kaj antaůtempe komencis la realigon.

Mia vico venis inter la unuaj, mi enkarniźis kiel Johano Baptisto kaj atendis, ke mi laboros kiel profeto. Tio estis rifuzita kaj mian vivtaskon mi ne konis. Mi iradis inter la judoj kaj pardonadis iliajn pekojn, pri kio estis sufiča intereso. Poste alrajdis por mi la soldatoj de Herodo kaj la homoj tuj sciis, ke estas fino pri mi. Mi ne vidis la aferon tiom tragika kaj sen protestoj lasis enkarcerigi min en malgranda oskura čelo, en kiu mi restus sen klarigo kaj sen juźo źis vivofino, do Salome min fakte liberigis.

Kiam mi revenis al mia Dio, Li estis evidente naůzita kaj ne plu bezonis min. Kiam li poste fondis Islamon, li atendis, ke mi transiros al Islamo, sed tiu estis fondita kiel ago de protestantaj malkontentaj misianoj sub la gvido de arkianźelo Gabrielo. Mi sciigis, ke mi restos fidela al mia dio, kio vekis naůzon de Adoniesis. Poste li tute seniźis de mi, sendis min al neniejo. Tion mi konsideris maljustažo kaj tri tagojn mi vokis diojn, źis fine ekzorgis pri mi Zeůso. Li dubis, ču li estas ankoraů dio, sed mi certigis lin, ke kun mi li certe estos dio kaj mi konsilis al li, kiam ajn li petis mian konsilon. Dum milenio kaj duono, kiam ni kunestis, li enkarnigis min trifoje.

Persone mi opinias, ke la misio estis malsukcesa, regita kaj transkovrita de babiloniaj demonoj kaj pastroj. Mi juźas laů tio, ke la veran potencon de la eklezio fondis nur Aůgusteno Aůrelio, če kiu mi estis enkarnigita kiel Adeodato. Sed kie finiźis lia saźo! En la 15-a vivojaro elširis min el la enkarniźo plejada anźelo kaj sendis reen al dio, veršajne li pensis pri Adoniesis, sed mi revenis al Zeůso, kiu pensis, ke mi faris suicidon. Li sentis sin trompita kaj lasis min mil jarojn dormi en bardo. Oni vekis min, ke estas fino de milenio, por ke mi juźu la mondon, sed mi tion rifuzis, čar la mondo estas juźota post mil jaroj, do nun, kaj tio efektive okazis.